Harry Muskee (zijn jeugd)
Harry Muskee werd
geboren op 10 juni 1941 in het Wilhelmina Ziekenhuis te Assen. Hij woonde daar
met zijn moeder bij zijn opoe. Vader vocht in 1940 in Rotterdam bij het Korps
Mariniers, werd gevangen genomen en naar Duitsland afgevoerd. Pas na de oorlog,
toen hij vier jaar was, zag hij voor het eerst zijn vader. Harry groeide op in
een arbeidersbuurt, het "Rooie Dorp". Na de oorlog verhuisde het gezin
naar Rotterdam, maar na twee jaren keerde Harry rond zijn zesde jaar terug naar
Assen en naar z'n grootmoeder. Zij voedde Harry vooral
op. Zijn moeder had multiple sclerose, waardoor ze invalide werd en Harry enig
kind bleef. Hij was zoveel mogelijk in haar buurt om haar te verzorgen. Harry
woonde in de Lodewijk Napoleonstraat en bezocht de Noordersingelschool. Op zijn
tiende werd hij lid van de VV. "Achilles" (nog altijd) en volleybalde
bij "Tornado". Een sportieve jongen dus.
Na de Lagere School ging Harry naar
de MULO. Daar kwam hij in aanraking met de plaatselijke muziekscène. Die
bestond overwegend uit jazz en dixieland, b.v. Het Double S Combo met Eric Nordholt
op piano en Dick Rienstra als zanger. Harry vormde met de broers Jaap en Henk
Hilbrandie de band "The Mixtures". Daarin speelde hij gitaar en zong
onder meer nummers van The Everly Brothers. Uit The Mixtures kwam The Old "Fashioned
Jazz Group" (zie ook de gastenhoek) voort
met Harry als partime-zanger en op
contrabas. Ze speelden vooral op schoolfeesten in Assen.
Harry Muskee
stond toen al bekend als jazz-kenner en werd blues-"gek"
gemaakt door de Amerikaanse discjockey Willies Conover op American
Forces Network (voor Amerikaanse militairen, gelegerd in
Duitsland) en The Voice of America (een propaganda-zender), zijn favouriete radiozenders. De cultuur
van de Mississippi Delta, Kansas City en Chicago waaide zo de oceaan over. Harry
hoorde de muziek van en ontdekte bij platenzaak Lampe de LP "Live at Newport"
van John Lee Hooker. Toen wist hij het: Deze muziek wil ik ook maken. De blues had Harry Muskee aangeraakt Lees
meer over zijn jeugd >>
C+B
(1964-1974)
In 1962 speelde in Assen een
beatgroep "The Rocking Strings" (voorheen The Rocking Hurricanes, The Sharks worden ook genoemd), bestaande uit de
schoolvrienden Eelco Gelling (sologitaar), Wim (drums), Hans Kinds (slaggitaar), Nico
Schröder (bas)
Hun repertoire bestond voornamelijk uit Shadow-instrumentals en
de groep maakte zelfs twee plaatjes: "Autumn Leaves" en
een EP "Black Rock". Wanneer Nico ( Nico Schröder mocht niet op
zondag spelen) plaats moest maken voor Willy Middel (Sinister Silhouettes) en Hans
voor Dick Beekman en in 1964 Harry Muskee zich aansloot, is één van de meest roemruchte (blues)groepen uit de
Nederlandse pophistorie ontstaan:
"Cuby
and the Blizzards"
v.l.n.r. Herman Brood, Eelco
Gelling, Hans Waterman, Harry Muskee, Willy Middel en Hans Kinds
op het slotfeest van het Kerstvolleyballtoernooi 1967 in Assen
(Rudy Leukveldt)
Bij het bedenken van de naam is het deel "Blizzards"geprikt" uit het woordenboek, terwijl het hondje van
Harry's buren de naam "Cuby" droeg.
Bezetting: Harry Muskee (zang), Eelco Gelling (gitaar), Dick Beekman (drums),Willy
Middel (bas), Hans Kinds (slaggitaar).
Jan Venhuizen, verkoper bij platenzaak Lampe in Assen werd hun manager. Hij
regelde de eerste plaatopname in het BAVO-huis in Amsterdam, voor CNR.
Cuby and the Blizzards: geen dixieland of beatmuziek, geen stemmingsorkest of
een rock and roll band, zij maken weerbarstige blues. Muskee en Gelling nemen het
muzikale voortouw en introduceren een nieuwe muziekstijl in Nederland: de blues.
Muziek met gevoel, waar de emotie vanaf spat. Dat
ging niet zonder slag of stoot. Zaalhouders zaten niet te wachten op die ‘vreemde’
muziek. Ze wilden bekende, goed in het gehoor liggende muziek, optredens die
het publiek in vuur en vlam zouden zetten, om daarna dorstige kelen te laven met
bier. Veel bier.
Op een achternamiddag zette C+B "Stumble and fall" en "I’m so
restless" op de band. Live, zonder enige overdub. De nummers deden
landelijk weinig. Maar lokaal werd Muskee een ‘hero’. Er vormde zich een
harde kern van fans die links en rechts C+B op muren kalkte en op Puch.Tomos of
de fiets de band door de noordelijke provincies volgde. Het
begin van een heuse bluesscène in Nederland met Living Blues in Den Haag, The
Bintangs in Beverwijk en Blues Dimension in Zwolle.
Het eerste buitenlandse optreden van Cuby and the
Blizzards dateerde al van 1965. Het was in het jaar, dat de eerste singles werden
uitgebracht. In Maderno aan het Gardameer werd in de plaatselijke dancing voor
vooral Duitse en Nederlandse vakantiegangers opgetreden. Na enige tijd coverde
Gli Uragani het C+B-nummer "Your body not your soul". Met "Vuoi
arrivare su" bereikte de Italiaanse groep de zesde plaats in de Italiaanse
hitlijst. Een engelstalige cover staat op naam van Club 76, a band
operating near city of Brescia A: Til The End Of The Day (The Kinks) / B:
Your Body Not Your Soul (C+B)
Tijdens dit verblijf in Italië maakte Eelco Gelling de foto’s die
later gebruikt werden voor de hoes van "Simple Man"
De volgende single was "LSD" ('Got a
million dollar’) , een nummer van Tom McGuiness, lid van de groep Manfred Mann.
De NRCV weigerde "LSD" te draaien. Op de b-kant stond "Your body
not your soul", één van de eerste eigen nummers van Harry Muskee.
Een hitnotering kreeg de single "Back home / Sweet Mary ", het eerste
nummer van C+B dat de Nederlandse Top 40 haalde. "Back home" kwam op
17 september binnen en hield het vier weken vol. De hoogste notering was de 33ste
plaats. Muskee schreef het nummer naar aanleiding van de breuk met z’n eerste
grote liefde. Hij had haar leren kennen tijdens het toeren met The Old Fashion
Jazz Group. In het showprogramma trad het meisjesduo The Dragons op. Met
één van de meisjes ontstond een hechte relatie die zes jaar duurde.
Er kwamen personele problemen. Drummer Dick
Beekman sprong wat royaal met de kas om. Hij vertrok naar de Ro-d-ys, een echte
beatgroep uit Winschoten, die met hits als Take her home en Just Fancy kortstonding
veel succes had. De zeventienjarige Hans Waterman werd de nieuwe drummer. Hij kwam
van de Groninger formatie The René Five.
Nationaal en Internationaal braken C+B door in 1965 en de
daarop volgende jaren. Er volgden diverse buitenlandse toernees en
er werden platen (LP's) gemaakt met de volgende titels
Grolloo is ondertussen de woonplaats van Muskee en zijn
boerderij (Just for fun) werd een centrum en broedplaats
van nationale en internationale blues. De
boerderij 
waar Harry zijn intrek had genomen, had een waas van
geheimzinnigheid en romantiek, die vooral door de buitenwacht
rond de groep werd opgetrokken. Met zijn platen vol Amerikaanse en
Russische literatuur, zijn eeuwig pluizende trui en een heuse
Drentse steen om zijn nek, cultiveerde Harry Muskee hier zijn
imago als de Raspoetin van Drenthe. De combinatie van "loner",
weerbarstige intellectueel en aardappelrooiende landman, die
als vanzelfsprekend versmolt met de autochtonen, oefende op de
hippe Amsterdamse incrowd een onweerstaanbare aantrekkingskracht
uit. De boerderij werd het doelwit van heuse pelgrimages.Ton Sybrands (damkampioen),
Simon Vinkenoog, Johnny van Doorn alias Johnny the Selfkicker, Laurie Langenbach,
Sonja Barend en Boudewijn de Groot. Allemaal sliepen ze in de bedstee van Harry’s
huis. Een road of fame in Grolloo herinnert nog aan de vele vaak exentrieke
bezoekers.
Diverse bluesgrootheden als John Mayall, Eddie Boyd, Alexis Korner, hebben in Grolloo gelogeerd en
behalve in diverse sessions heeft dat onder andere geresulteerd
in de begeleiding van de legendarische Van Morrisson
(van de al
even legendarische r&b groep Them zie foto) in 1967, een regelmatig
optreden met de aartsvader van de Britse blues Alexis Korner en
de samenwerking met de Amerikaanse blueszanger Eddy Boyd, met wie
C+B in 1967 de LP "Praise the Blues" opnam.
 |
 |
| Harry Muskee,
Eddy Boyd, John Mayall |
Harry Muskee,
Eddy Boyd, John Mayall |
 |
|
Eelco Gelling,
Herman Brood,
Eddy Boyd, John Mayal, Dick Beekman
Harry Muskee en Jaap van Eik |
Harry Muskee
met Van Morrisson |
Klik hier
voor een tijdsbeeld uit het Drents Audiovisueel archief.
Optreden
in Belgie (youtube)
Edison
Het jaar
1967 mag voor Muskee c.s. extra succesvol genoemd worden. In dat
jaar ontving de groep namelijk uit handen van Wim Sonneveld een
Edison. Een onderscheiding, die nog geen enkele groep uit dit
muziekgenre had mogen ontvangen. Hoewel bluesmuziek nooit
doorgedrongen was tot het commerciële circuit, slaagde Muskee er
met zijn band in zo populair te worden, dat de, door de groep
uitgebrachte, singles tussen 1996 en 1971, maar liefst negen keer
voorkwamen in de top 40 van de meest verkochte platen.
v.l.n.r. Wim Sonneveld, Harry Muskee, Jaap
van Eik en Ina van Faassen
Tijdens een van de optredens in de ‘Grolloo-
periode' meldde zich een jonge pianist bij de groep; Herman Brood. Hij had deel
uitgemaakt van de Arnhemse groep Moan. Een jongen die het harde leven van
beroepsmuzikant kende. Want Moan trad veel in Duitsland op voor de Amerikaanse
militairen. Een ware slijtageslag. Met pepmiddelen van de Amerikanen probeerden
ze op de been te blijven, hetgeen Brood tot een levensstijl werd verheven. Herman Brood werd door
C+B gewogen en goed bevonden. Hij trok in bij Muskee.
Dankzij het succes van "Groeten uit Grollo"en
de samenwerking met Eddie Boyd konden Cuby and the Blizzards 1968 afsluiten als
'beste bluesgroep van Nederland' in de polls van de muziekbladen. Maar de roem
eiste zijn tol. Het begon te gisten in de groep. Als eerste vertrok slaggitarist
Hans Kinds. Zijn plaats werd niet opgevuld. Maar toen ook bassist Willy Middel
de groep vaarwel zei, was vervanging noodzakelijk. Jaap van Eik werd weggehaald
bij de Zwolse groep Blues Dimension. Gedonder met managers leidde tot nieuwe
problemen. Nu verdween Hans Waterman van het toneel. Zijn plaats achter het
slagwerk werd (opnieuw) ingenomen door Dick Beekman.
v.l.n.r. Dick Beekman, Herman Brood, Harry Muskee, Jaap van Eik, Eelco
Gelling,
v.l.n.r. Herman Brood, Dick
Beekman, Harry Muskee, Eelco Gelling, Jaap van Eik
In het voorjaar 1969 maakte C+B een tournee met
Fleetwood Mac door Nederland en in augustus gingen ze voor de tweede keer naar
Engeland, waar ze onder meer in de beroemde Marquee-club (Londen) speelden.Eind 1969
scoorden de Drenten met de single Appleknockers Flophouse. Op deze plaat speelt
Helmig van der Vegt (Blues Dimension) toetsen i.p.v. Herman Brood
De wisselingen in de groep volgden elkaar in snel
tempo op. Nog voor de opnamen waren afgerond van "Appleknockers
flophouse", een verhaal over een plattelandslogement à la de boerderij van
Muskee in Grolloo, verruilde Jaap van Eik C+B voor Trace. Dick Beekman vertrok
voor de tweede keer en nu definitief. Hij ging naar Livin’ Blues, de Haagse
bluesformatie van Nico Christiaanson, Ted Oberg en John Lagrand. Ook Herman
Brood pakte zijn biezen. Aanleiding voor zijn vertrek was Broods arrestatie in
Den Haag wegens het in bezit hebben van drugs. Deze aanhouding bracht een
mogelijke trip naar Amerika in gevaar. Dus exit Brood, maar ook exit trip naar
Amerika
.
Achtereenvolgens kwamen Herman Deinum, Hans
Lafaille en Helmig van de Vegt naar C+B. Het begin van de ‘Zwolle-connection’,
want alle drie speelden ze bij de groep van zanger Leen Ripke, Blues Dimension.
Zo ontstond er m.i. één van de sterkste
bezettingen: Harry Muskee (zang), Helmig v.d. Vegt (keyboards),
Hans Lafaille (drums), Herman Deinum (bas), Eelco Gelling (gitaar)
C+B maakte een 14-daagse tournee door Polen met
optredens in Warschau, Katowice en Poznan. En aan het eind van dat jaar stonden
ze in het voorprogramma van B.B.King in het Amsterdamse Concertgebouw.
Op de succesvolle jaren zestig volgde begin zeventig een dip. Geplande toernees
naar Amerika, Engeland en de Scandinavische landen gingen niet door, er was
ruzie met managers en een verhuizing van Grollo naar Assen. Harry Muskee en Eelco Gelling trokken zich terug in een flat in Assen.
Back-to-basic!
De
samenwerking met hun manager Ide de Jong, die ook de belangen van Focus
behartigde, werd problematisch. De groep raakte verdeeld in twee kampen. De
breuk kwam voor een optreden in Munster. Een simpel communicatieprobleem.De
vrachtwagen met apparatuur kreeg problemen bij de grens, geen paspoort. Harry en
Eelco keerden terug, De jongens uit Zwolle waren, onwetend van de problemen, op
eigen gelegenheid gegaan. Het gevolg laat zich raden. Het was gebeurd. Op 14 juni 1972 meldden Harry Muskee en Eelco Gelling zich voor een ww-uitkering
bij het Gewestelijk Arbeids Bureau in Assen. Beroep: blueszanger en bluesgitarist.
Twee keer kwam de band nog in de oorspronkelijke
bezetting bij elkaar: op 9 juni 1973 voor een afscheidsconcert in Concertzaal
Bellevue in Assen. Bezetting: Harry Muskee, Eelco Gelling, Willy Middel, Hans Kinds, Herman
Brood en Jaap van Eik met als gastmuzikanten: Wim Ennes, Henk Nahrendorf en Hans
Waterman.
Voor het afscheidsconcert van Cuby and the
Blizzards op 9 juni 1973 in Assen kwamen de fans van heinde en ver. Dagen van
tevoren was Bellevue uitverkocht. Geen wonder dat er vraag kwam naar een
afscheidsplaat. Deze afscheidslp werd op 15
januari 1974 opgenomen in één van de NOS-studio’s aan de Insulindelaan in
Hilversum, waar C+B optraden in het VARA- televisieprogramma ‘Nederpopzien’.
Dan valt het
doek definitief voor Cuby + Blizzards
Klik hier
voor een tijdsbeeld uit het Drents Audiovisueel archief.
Red, White and Blue
Er volgde een periode van bezinning. Niks doen,
hangen in het café. Muskee en Gelling deden af en toe mee in een sessie. Er
waren plannen om met Rob Hoeke een supergroep te vormen, maar dat kwam niet van
de grond.
In die tijd speelde Eelco Gelling al af en toe met de Golden Earring.
Zo kwam hij in contact met Willem van Kooten alias Joost den Draaijer. Die
lanceerde het idee voor nieuwe groep rond Muskee/Gelling. In Engeland had je
toen supergroepen als Blind Faith en Humble Pie. Naar dat voorbeeld en onder de naam "Red, White and Blue"
maakte Muskee samen met gitarist Eelco Gelling, gitarist Frank Nuyens (ex Q65,
Circus), slagwerker Herman Boeyen (ex Panda, Teeset, Super Sister) en bassist Lourens
Leeuw (ex Rocking Tigers), de "gelijknamige" lp, die, mede vanwege het ietwat gewijzigde muzikaal concept niet
erg succesvol bleek.
Van Boeyen verdween al snel en Mels Bol, die
eerder drumde bij de hardrockformatie Fontessa, nam zijn plaats in.
Er waren optredens tijdens de Popmeeting in
Lochem, waar ook bands als The Climax Blues Band, Flying Burrito Brothers en
Normaal stonden en op PinkPop met onder andere Kevin Coyne, Rory Gallagher en
The Jack Bruce Band. Toch liep het niet met de band. Red, White and Blue speelde
melodieuzere muziek dan de fans van Cuby and the Blizzards gewend waren. De
vaste aanhang raakte het spoor bijster. Red, White and Blue was derhalve en kort
leven beschoren. Binnen een jaar werd de naam weer gewijzigd in Cuby and the
Blizzards.
Harry Muskee (met gitaar) en
Eelco Gelling tijdens een concert op 30 april 1976 in de Meenthe te
Steenwijk. (foto's Hilco
Arendshorst)
In 1976 keerde een verloren zoon terug: Herman
Brood. Nadat hij eerder uit de band was gezet vanwege drugsproblemen, werd hij
nu weer in genade aangenomen. Herman woonde in die tijd bij z’n ouders, die
café Spoorzicht in Assen runden.Datzelfde jaar werd de lp "Kid Blue"
opgenomen.
Het gesternte stond niet gunstig. Ondanks
wisselende recensies verkocht de plaat goed, maar de aanvragen voor optredens
vielen zwaar tegen. Eelco Gelling maakte de overstap naar The Golden Earring.
Dat raakte Muskee tot in zijn ziel. In zijn ogen liet Gelling hem in de steek
door te kiezen voor het gemakkelijke succes, voor de wereld van roem en glamour.
Gedesillusioneerd bleef Muskee achter in Drenthe. Het vertrek van Herman Brood,
die met Koos van Dijk als manager voor zichzelf begon, was van een andere orde.
Film De Legende
In 1986 is er een film gemaakt over Harry (Cuby)
Muskee. De film kreeg de titel "De Legende" en werd uitgebracht door de Stichting "Het Drentse
Boek" en is o.a vertoond op de Nederlands Filmdagen en via
de Vara TV "De Onderste Steen".
Willem van der Linde, een fan van het eerste uur, die zijn
ouderlijke boerderij in IJhorst verliet om in Amsterdam filmer te
worden, kwam met de camera terug om die legende op te zoeken. Wie
hij aantrof, was Harry Muskee, de blueszanger.
"terwijl de meeste
muziek uit vroeger tijd al lang is opgelost in het heden, blijf
ik trouw aan cuby's blues. De muziek van C+B ging samenvallen met
een gevoel van terug verlangen naar mijn geboortegrond. De
boerderij, die ik achter me liet, om in de randstad films te
kunnen maken. Het gevoel van een verloren liefde. Stemmingen,
waarin ik mezelf vaak vast zie lopen in de stad. Samen met Bert
Jansen, popjournalist van de jaren 60 en een goede bekenden van
Cuby onderneem ik de reis naar Drenthe. Op zoek naar de wortels
van het bluesgevoel, naar de man, met wie ik dit gevoel hoop te
delen.
