Komende zaterdag wordt in het Drents Museum de tentoonstelling “Window of my Eyes” geopend. Deze expositie over Harry Muskee is het eerste evenement van dit jaar dat zijn 75^ste geboortedag (op 10 juni as.) markeert. Als voorloper op deze gebeurtenissen publiceert deze website een bijzonder en openhartig interview met Douwina Oosterhof, de weduwe van Harry Muskee. De webredactie sprak vorig jaar zomer uitgebreid met haar.

 

Een gesprek met Douwina betekent praten onder een zekere tijdsdruk. Althans deze middag. Als ik mij op het afgesproken tijdstip in Rolde meld, zegt ze: “Om 18.00 uur is het klaar hoor, want dan krijg ik nog een hond.” 
Dit lijkt een uiterst curieuze opmerking, maar dat is het allerminst. Al jaren combineert Douwina haar werk als verpleegkundige in een instelling voor verstandelijk gehandicapte jongeren met haar hondenkapsalon Trimset. Ze wilde naast haar vaak slopende nachtwerk er iets heel anders bij gaan doen. Op zich is dit wel grappig. Toen Harry Muskee nog leefde, noteerde hij vaak per telefoon de afspraken als Douwina niet thuis was. En dat voor een blueszanger die zelf bekend is geworden met een hondennaam. 

Op het moment van het gesprek is Harry bijna vier jaar dood. Douwina heeft die tijd hard nodig gehad om weer wat op te krabbelen. Ze was er niet eerder aan toe om over haar relatie met Muskee te praten. Zijn kamer boven is nog steeds dezelfde rommelkamer zoals Harry die heeft achtergelaten. Douwien komt er slechts af en toe. Die kamer bevat nog veel materiaal van Harry dat ze nooit heeft bekeken of beluisterd. En veel reisboeken. Ze moet het allemaal nog ordenen. “Ik ben er gewoon nog niet toe gekomen. Die dingen zijn allemaal nog te vers.”

Het eerste jaar na het overlijden van Harry was voor haar puur een kwestie van overleven, zo omschrijft ze het zelf. Het tweede jaar kwam er verschrikkelijk veel op haar af en ging als in een roes voorbij. Pas in het derde jaar trok de rook wat op en besefte ze wat er allemaal was gebeurd. Zelf zegt ze erover: “Mijn leven met Harry was voorbij. Ik moest weer alleen verder en er elke dag iets van zien te maken. Dat lukte met ups en downs. Ik ben een kleine vijfentwintig jaar een onderdeel van Harry’s leven geweest. In die periode ging het goed met hem, met name nadat ik hem uit de shit haalde waarin hij destijds zat. Zo heeft hij dat tenminste ervaren en daar was hij me dankbaar voor. We hebben een heel mooi leven met elkaar gehad en wij vormden een goede combinatie zo met z’n tweetjes.”

Kennismaking
Douwina’s eerste ontmoeting met Harry vond plaats ergens aan het eind van de jaren tachtig. In stamcafé De Witte Bal in Assen, de kroeg van Tieme van Veen. Ze wist weinig van de Blizzards af, doch ze kende zijn faam als muzikant. Zeker in het begin maakte hij een verlegen en wat onhandige indruk. Douwina vond hem wel leuk en interessant zoals hij was. Ze troffen elkaar hierna vaker, met name in de weekenden als Harry niet hoefde te spelen. Hij was in die tijd in niet al te goede doen en had te lijden onder zijn mislukte relatie met Mariska Cock. Het duurde lang voordat hij daar overheen was. Douwina hielp hem daarbij. De gezellige onderonsjes in De Witte Bal leidden op den duur tot een bezoek van haar aan een concert van de Muskee Gang op Terschelling.
Langzaam drong tot Harry het besef door dat hij niet in dat zelfverdriet moest doorgaan. Hij had rust en stabiliteit in zijn leven nodig, ook om muziek te kunnen maken. En Douwien was zijn levenslijn, zover was Harry inmiddels zelf ook wel.

Na een vakantie naar Griekenland stond Muskee op zekere middag plotseling aan de deur van Douwina’s toenmalige woning aan De Ziel in Rolde. Ze moet er om lachen als ze er aan terugdenkt. Ze zegt: “Het kwam op dat moment niet zo goed uit. Ik was druk met mijn vloer bezig. Bovendien had ik haast, want ik moest naar mijn werk. Ik zei tegen Harry: Ik heb nou geen tijd, ga maar weer. Ik was er op dat moment eerlijk gezegd ook een beetje klaar mee. Ik had toen al zoveel energie in Harry gestopt om hem weer op de been te krijgen en hem ervan te overtuigen dat hij zijn normale leven weer op moest pakken. En eigenlijk schoot dat allemaal niet op.” Dus droop een teleurgestelde Muskee onverrichter zake af. De volgende dag stond hij er echter alweer, nu met de duidelijke boodschap dat hij bij haar wilde wonen.
“Mijn eerste reactie was afhoudend. Ik was beduusd en zei: Echt niet. Het overviel me gewoon. Maar ik vond hem wel hartstikke leuk. Dus stond ik behoorlijk in tweestrijd. Uiteindelijk is hij binnengekomen en ook nooit meer weggegaan…”

Harry woonde op dat moment nog in een flat aan de Asser Smetanalaan. Daar wilde hij absoluut niet meer naar terug, geplaagd door slechte herinneringen. Van de ene op de andere dag trok hij in bij Douwina, die hem hielp om zijn oude flat te ontruimen. Harry sloeg een groot deel van zijn spullen op, kwam terug bij Douwien en vertrouwde haar toe: “Het is klaar, ik wil nu echt wat anders met mijn leven.”
Aldus begon zijn lange relatie met de vrouw die hem gaf wat hij nodig had: een luisterend oor, een gezellig huis, geborgenheid en liefde. Maar ook een weerwoord. Want Douwina was en is een nuchtere Groningse, recht voor haar raap. Ze was ook bijna twintig jaar jonger dan Harry. Maar dat deerde niet. “Leeftijden hebben me nooit iets gezegd, dus ook verschillen in leeftijden niet. Ik kijk naar het karakter, of dat klikt. En dat deed het. Ik hield van hem als Harry en niet omdat hij Cuby was, de blueszanger. Het feit dat hij een beroemde muzikant was, deed voor mij niet ter zake. Hij was gewoon mijn maatje.”

Voor Douwina werd Harry trouwens al gauw ‘Mus’. Geen ‘Harry’ of ‘Cuby’ of ‘Muskee’, maar altijd ‘Mus’. Of juister nog: ‘Mannetje Mus’. Op zijn beurt en om volstrekt duistere redenen noemde Harry zijn Douwien vaak  ‘D.’ (Dee punt).

Dagelijkse routine
Ondanks het feit dat Douwina en Harry wat hun werk betreft een ander leven leidden, duurde het niet lang voordat beiden hun dagelijkse routine weer te pakken hadden. Douwien werkte vaak overdag en in de avonduren. Als zij thuis kwam, was Harry meestal al vertrokken naar een optreden. “Die muziekwereld was natuurlijk nieuw voor mij,” zegt ze. “Maar de blues was nadrukkelijk Harry’s ding, en dat konden we echt goed gescheiden houden. Ik ging niet zo vaak mee naar concerten. Alleen bij bijzondere dingen of als het dichtbij was. En bijvoorbeeld naar feestjes, want die vond ik wel leuk.”

Muskee kwam na zijn optreden doorgaans pas in de nachtelijke uren thuis. Hij had sowieso een hekel aan de ochtenden en sliep lang uit. Als hij zijn bed uit kwam ging direct de TV aan, om al het nieuws te vergaren dat er was. Harry vond de Nederlandse zenders maar niks. Duitsland was veel beter. Dus had hij de hele dag Duitsland aan. Douwina vertelt dat Harry 24 uur per dag een ‘doen-denker’ was, altijd bezig met dingen bedenken en zijn creativiteit benutten. Dat aanrommelen van Harry kreeg van Douwien al snel een naam: ‘friedelen’ noemde ze het. Dat gebeurde met name ’s nachts. Harry had een apart slaappatroon. Vaak stond hij al om vier uur op. Want dan was er rust en kon hij werken. Hij had altijd een kleine cassetterecorder in zijn nabijheid. Soms werd hij wakker met een refrein of melodie in zijn hoofd. Dan ging hij naar de WC om zijn muzikale inspiraties zingend of neuriënd vast te leggen. Deed hij dit niet, dan was hij alles de volgende ochtend weer kwijt. Douwina: “In de nacht kwamen er ideeën bij Harry binnen en ging hij aan de slag. Daar leerde ik geleidelijk aan mee leven. Dan hoorde ik ’s nachts de koelkast open gaan en dacht ik: Mus is weer aan het friedelen. Tijdens de vakanties ging die cassetterecorder ook mee. Juist tijdens die culturele reizen kreeg hij inspiratie en ingevingen.”

“Mozart is ook blues”
Douwina vertelt dat Harry zich voor haar ontpopte als een soort leraar, die altijd wilde onderwijzen. Muskee had grote interesse voor cultuur en geschiedenis en kon overal over meepraten, hetgeen hij ook veelvuldig deed. “Hij was denk ik leraar geworden als hij geen muzikant was geweest. Wij gingen graag op pad en trokken veel door Europa heen: Praag, Boedapest, Wenen, Italië. Die reizen moesten wel altijd een doel hebben. We gingen nooit zomaar weg. Zo maakten we architectuurtripjes door Wenen of begaven we ons in de voetsporen van Mozart. Want Mozart is ook blues, beweerde Harry. Hij ging ook met veel plezier naar Kreta. Maar steeds met een boodschap. Harry moest dan bijvoorbeeld met alle geweld op zoek naar één of andere traditionele rootsmuzikant over wie hij had gehoord. Want als hij die kon vinden en over kon laten komen om mee te spelen in zijn band… Hij was altijd met dit soort initiatieven bezig.”

Muskee slurpte dus zijn hele leven met niet aflatende gretigheid kennis op. Over tal van onderwerpen die hem interesseerden: de blues, klassieke muziek, architectuur, reisverhalen, literatuur, de toestand in de wereld, Drenthe. Zijn vrienden weten er alles van. Een zekere eigenwijsheid kon hem daarbij niet altijd worden ontzegd. Met andere woorden: Harry meende vaak alles beter te weten. Omdat hij ouder was, beschikte hij over meer levenservaring. “Althans, dat vond hij zelf. Als ik eens iets wilde uitproberen, vroeg hij meestal: Zou je dat nou wel doen? Ja Harry, zei ik dan, ik wil mijn kop wel weer eens tegen de muur stoten. Daar word ik helder van. Achteraf informeerde hij vaak: Wat heb je er nou van geleerd? Had ik geen gelijk? Mijn antwoord was altijd hetzelfde: Ja Mus, natuurlijk had je weer gelijk, maar laat mij dat nou lekker zelf ondervinden.”

In veel opzichten hield Muskee er privé een sobere levensstijl op na. Hij hoefde niet zoveel. Huisje, boompje, beestje was in grote lijnen wel genoeg voor Harry, naast zijn muziek uiteraard. Zaken zoals uiterlijk vertoon lapte hij volkomen aan zijn laars.
“Ik heb in het begin van onze relatie wel nieuwe kleding voor hem gekocht,” verzucht Douwina. “Hij had immers altijd maar die joggingbroeken aan, ook bij de optredens. Kruis op de knieën… Dat was voor mij een doorn in het oog. Ik zag het als mijn taak om hem een wat representatiever uiterlijk te geven. Maar hij trok dat nieuwe spul nooit aan. Die joggingbroeken waren heilig voor hem. Mus schepte er een groot genoegen in om tegen me te zeggen: Douwien, ze kunnen nooit aan mijn buitenkant zien hoeveel ik in de knip heb. Laat ze maar lullen. Hij moest zich lekker in zijn kleding voelen. Maar als we op Curaçao waren ging hij toch vaak met Riemer van der Velde even een rondje maken langs Tommy Hilfiger om wat in te slaan. Hij droeg het nooit, maar kocht het wel. Dat vond hij daar wel bij zijn status passen. Hij hield overigens enorm van Italiaanse design. In Italië kocht hij legio hempjes vanwege de zachte stof. Daar liep hij dan de hele zomer in, totdat de gaten erin vielen. Pas als het meer gat dan stof was, deed hij er afstand van.”

Huisman
Harry mocht graag koken. MOEST ook koken, benadrukt Douwina. Hij was de huisman. Hij vond eten belangrijk, want dat betekende gezelligheid. In het begin van hun relatie leverde dat wel eens onduidelijkheden op. “Ik ging ’s avonds werken. Harry vroeg: Hoe moet dat met eten? Nou zei ik, als je wilt eten dan zul je dat zelf moeten maken en ook de boodschappen ervoor doen. Dat pikte hij na verloop van tijd goed op. Ik ging eigenlijk nooit naar de winkels. Dat deed Harry altijd. Ouwehoeren in de supermarkt. En hij kookte. In latere jaren was hij dol op Indonesisch eten. Hij zocht op internet naar recepten en ingrediënten. Soms bestelde hij vele dozen curry tegelijk en kwam er voor een heel weeshuis binnen. Ik heb die pakken nog steeds staan. Dan ging hij kokkerellen. Geweldig vond hij dat. Het was af en toe echt wel lekker wat hij maakte, maar soms was het ook niet te vreten. Hééééérlijk!, riep ik dan, dat heb je weer goed gedaan mannetje! Maar dan keek hij me aan met een blik van: Ja, ja, ik weet zelf ook wel dat het helemaal niks is.”

Harry interesseerde zich overigens oprecht voor het werk van Douwien. Als hij haar ophaalde, kwam hij altijd wel even de verpleeginrichting binnen. “In het begin vond hij dat eng, want omgaan met geestelijk gehandicapten is immers een wereld op zich. Later zat hij gewoon met die jongens te praten. Hij vond het ook knap wat ik deed en hij was er trots op dat alles goed liep, ook met de trimsalon. Ik werkte in de begintijd van onze relatie nog in Emmen, en als Harry me ’s middags ophaalde, maakten we vaak mooie ritjes door het Drentse landschap, want dat was Harry ten voeten uit: friedelen door Drenthe. Ik heb in die tijd heel wat horeca gezien. Harry hield van toeren. In de auto en op de motor. En dat allemaal zonder rijbewijs… We hebben heel wat jaren samen motor gereden. Dat was vaak lachen. Harry vond die motor hartstikke leuk. Hij reed altijd voor en ik achter hem. Meestal namen we de binnendoorweggetjes. Als er politie op de weg was of als er controle dreigde, maakte Harry dat hij weg kwam en ik loste het dan op, want ik had gewoon mijn papieren.”

Musnukken
Het gesprek met Douwina is uiteraard dè gelegenheid bij uitstek om haar te confronteren met de ervaringen en herinneringen van vrienden en collega’s van Harry. Met name wat betreft zijn bijzondere karaktereigenschappen. Harry wordt door de anderen immers nogal eens weggezet als een nukkige, eigenwijze en onberekenbare persoonlijkheid. Herkent Douwina dit? Ze schiet direct in de lach. “O ja!,” roept ze uit, “voor 100%. Ik ben immers DE ervaringsdeskundige in Musnukken!”
Vervolgens neemt ze uitgebreid de tijd om daar dieper op in te gaan. “Kijk, Harry was over het algemeen gewoon een hele lieve, integere, erudiete man. Maar hij kon zeer stug zijn en stront eigenzinnig. Als hij het ergens niet mee eens was, dan hoorde je dat meestal wel van hem. Maar het gebeurde ook dat hij de confrontatie niet aan wilde. Soms liep hij gewoon weg. Zo van: Daar ga ik mijn energie niet aan besteden. Daar was hij uiterst onvoorspelbaar in. Conflicten vond hij nooit leuk. Hij had tijd nodig om die voor zichzelf te verwerken en praatte problemen zelden echt uit. Op een bepaald moment had hij er zo lang mee rondgelopen, dat hij er klaar mee was. Dan ging hij vrolijk verder met diezelfde vrienden, zonder daar op terug te komen. Als je goed bevriend bent en van elkaar houdt, moet je dat onderling accepteren, vond hij.”

Douwina beschrijft Harry als een man van uitersten. Hij was zeer gesteld op huiselijkheid. Dat kwam voort uit zijn jeugd. Hij was enig kind, verloor zijn moeder op jonge leeftijd en vond thuis weinig of geen geborgenheid bij zijn vader. Daarom hing hij enorm aan het gezellige familieleven van zijn vrienden. Die jeugdervaringen heeft hij de rest van zijn leven meegedragen. Evenals de Tweede Wereldoorlog. Harry was een oorlogskind en zag de verwoestingen in Rotterdam, waar hij met zijn moeder verbleef toen zijn vader aldaar was gestationeerd. Dat maakte diepe indruk op hem en bleef altijd helder op zijn netvlies staan. “Op Curaçao trof hij af en toe iemand die uit Rotterdam kwam en ook de oorlog had meegemaakt. Dat klikte meteen. Uren konden ze daarover praten. Aan de andere kant was Mus in veel opzichten juist weer een Einzelgänger, die graag alleen was en bewust de stilte opzocht, door bijvoorbeeld uren met de honden te lopen op Balloo.”

Tja, en dan die Musnukken… Douwina kan daar veel over vertellen. Ze generaliseert het echter liever. “Ik kon er wel goed mee omgaan. Sterker nog: Soms vond ik het ook wel grappig als hij bokkig was. Dan zei ik: Het is vandaag geloof ik weer een minnetje hè? Als dat vanmiddag ook nog een minnetje is, dan is het vanavond vast weer een plusje. Omdat in de wiskunde min + min plus is… Als Harry dwars of boos wegging, kwam hij vaak korte tijd later weer terug en dan was het vergeten. We beseften allebei wel dat het weinig zin had om diep op dingen door te gaan waar we verschillend over dachten. We legden het naast ons neer en dan kwam het later wel weer eens terug. We hadden weinig echte confrontaties. Maar ik gaf hem ook op z’n donder hoor, op momenten dat ik echt van hem baalde. Zo kon hij best wel eens arrogant doen in de kroeg. Zo van: Een tweede huis op Curaçao, onderscheidingen, gouden platen. Dat had hij toch maar mooi bereikt in zijn leven. Daar moest ik helemaal niets van hebben en daar pakte ik hem thuis op terug: Jij met je decadente gezeik. Jezus, doe even normaal man… Maar uiteindelijk was hij er gewoon vreselijk trots op natuurlijk.”

Liefde en trouw
Douwina beaamt dat liefde in het leven een belangrijke factor was voor Harry. Liefde en vooral trouw. Want wat dat laatste betreft is Muskee enkele malen flink van een koude kermis thuisgekomen. Althans in zijn beleving. Douwien en hij praatten daar wel over met elkaar. “Hij was nog jong toen zijn relatie met Miep Huisman stuk liep. Hij heeft er veel verdriet van gehad dat zij ineens naar Amsterdam vertrok. Maar dat was toch niet meer dan een jeugdliefde. Ik heb altijd tegen hem gezegd: Daar had je wat nuchterder mee om moeten gaan Mus. Want als zij echt hartstikke gek op je was geweest, dan was ze heus wel gebleven. Ja, zo is het toch? Harry is diverse malen op het persoonlijke vlak flink besodemieterd. Met geld, met vertrouwen dat beschaamd werd. Dat maakte hem voorzichtig. Maar als het om de liefde ging, ging dat nog veel dieper. Die affaire met Mariska Cock heeft hem echt diep geraakt, ook omdat enkelen van zijn vrienden hem bedonderden. Ik weet niet precies hoe het allemaal is gegaan. Maar als je zo werd belazerd door mensen die je dacht te kunnen vertrouwen, dan greep dat bij Harry heel diep in. Dat bepaalde ook zijn behoedzame houding ten opzichte van anderen.”

Uitleg
Ook al onderschrijft Douwina het aparte, dwarse en koppige gedrag van Harry volledig, ze nuanceert het echter wel en probeert er ook een uitleg aan te geven. “Ik heb sterk de indruk dat dit mede voortkwam uit Harry’s absolute gevoel voor perfectionisme. Hij maakte op de bühne vaak een wat onverschillige, zelfs luie indruk, maar niets was minder waar. Hij wilde alles goed hebben, voor 100%. Hij luisterde bijvoorbeeld nooit zijn eigen werk terug. Want dan hoorde hij alleen maar de fouten en daar ergerde hij zich enorm aan. Ik heb de jaren zestig niet meegemaakt en misschien was Harry toen nog moeilijker dan later, maar ik heb hem nooit anders gekend. Het moest altijd top zijn. Als het niet goed was, dan hoefde het voor hem allemaal niet meer. Dan maar geen optreden, dat interesseerde hem echt geen reet. Met alle vervelende gevolgen van dien. Ik denk dat het onvoorspelbare, irritante gedrag van Harry rond de optredens ook te maken had met het verstoren van zijn concentratie. In de jaren dat wij bij elkaar waren, moest hij zich voor elk optreden opladen. Als hij een concert had, zorgde ik er altijd voor dat er wat te eten voor hem was. Vervolgens ging hij ’s middags even liggen. Daarna moest je ook niet zeuren meer, hij was met de kop volledig gefocust op zijn optreden. Als er dan onverwachte dingetjes gebeurden, werd hij chagrijnig. Daar kon hij absoluut niet tegen.”

In dit patroon pas ook Harry’s vroegere, hardnekkige wil om na optredens in het westen altijd weer terug te reizen naar Drenthe, hoe onlogisch dat soms ook was, omdat de volgende dag dat hele eind teruggereden moest worden voor een volgend concert. “Harry hield niet van onbekende dingen. Hij voelde zich volkomen thuis in Drenthe en daarbuiten veel minder. Het was bij hem echt Home Sweet Home. Later is dat wel anders geworden, met de tournees naar onder meer Curaçao en Zuid-Afrika, en zijn reizen naar Amerika. En we kregen natuurlijk ons eigen huis op Curaçao. Het had ook allemaal met onzekerheid te maken. Harry had vaak een zetje nodig. Hij kon mij ook altijd goed naar voren duwen: Ga jij maar eerst. Daarom is denk ik ook die geplande tournee door Amerika in 1969 mislukt. Ik vermoed dat Harry vooraf al had bedacht dat het wat hem betreft niks zou worden. Waarom daarheen, terwijl we het hier goed hebben? Er was dan ook geen compromis meer mogelijk. Nee is nee. Hij stelde zijn beslissing tot een laat tijdstip uit omdat zijn gevoel hem ook in de knel zat. Zijn weigering had immers consequenties voor anderen. Het was lullig voor de jongens, dat besefte hij ook wel. Maar hij zou niet voor ze overstag zijn gegaan. Ook al lag daar de basis voor de latere breuk tussen Eelco en hem.” 

Hart en ziel
Harry Muskee en Eelco Gelling: het hart en de ziel van de Blizzards… Douwina benadrukt dat er sprake was van een haat/liefdeverhouding tussen die twee. Eigenlijk konden ze niet met, maar ook niet zonder elkaar. Maar de levensfilosofie van Eelco met betrekking tot drugs en andere zaken, zoals het niet nakomen van afspraken, daar kon Harry uiteindelijk niks meer mee.

“Hij zag Eelco zeker in het begin als een broer, net zoals Erwin Java in latere jaren,” zegt Douwina. “Maar die misverstanden en onenigheden bleven toch altijd op de achtergrond knagen. Net als bij een familieruzie. Toen Eelco in 1976 plotseling naar Golden Earring ging en er ook in latere jaren nog diverse akkefietjes tussen beiden waren, was Harry er helemaal klaar mee. Anderen in zijn omgeving drongen steeds aan op een mogelijke verzoening. Dus is er een keer een gesprek georganiseerd. Harry en Eelco samen in de kroeg. Ze hebben uitgebreid gepraat en best een leuke avond gehad. Bij zijn vrienden heerste de hoop dat het weer goed zou komen. Maar voor Harry was die ontmoeting slechts een bevestiging dat het van zijn kant helemaal over was. Ik weet het niet meer precies, maar het kan best zijn dat dit allemaal speelde rond de heroprichting van C+B in 1996, om te kijken of Eelco nog inzetbaar was. Harry besefte dat dit zijn laatste grote kans was om C+B weer op te pakken. Hij wilde het zo perfect mogelijk doen, dus paste Eelco daar voor Harry niet meer in. En met Erwin Java erbij hadden ze een goede vent en een uitstekende gitarist.”

Nieuw leven
Het feit dat C+B nieuw leven werd ingeblazen onder leiding van onder meer Johan Derksen en Henk Aa, zorgde voor een belangrijke opleving in Harry’s carrière. Douwina noemt het zijn redding. “Het ging weer bergopwaarts, het plezier kwam terug,” vertelt ze. “Ik zag ook wel dat Harry jaren onder z’n kwaliteit had gewerkt en dat hij nog altijd meer in zijn mars had. Er kwam weer structuur en daar voelde hij zich prettig bij.”

Cuby & the Blizzards-nieuwe-stijl speelde tot juni 2011 met veel succes in de Nederlandse theaters. Een interessante vraag is hoe Harry in die tijd, toen hij nog niet ziek was, aankeek tegen de toekomst van de band. Hij liep immers ook al tegen de zeventig. Hoe lang had hij nog door willen gaan? “Harry had geen enkele intentie om te stoppen,” antwoordt Douwina. “Zoals het was opgezet vond hij helemaal prima. Ik denk dat hij was doorgegaan zolang de mensen C+B nog wilden zien en zolang hij het nog kon opbrengen. Hij had absoluut verdere plannen met de band. Dat had ook te maken met het succes van Cats Lost, waarmee hij zijn eerste gouden plaat scoorde. Gelukkig heeft hij dat nog mogen meemaken. Ook omdat die plaat is gemaakt in een sfeer die hem zeer aansprak, onder leiding van Daniel Lohues, die Harry altijd heeft beschouwd als zijn muzikale neef. Er waren concrete plannen voor een volgende plaat, maar dat heeft niet zo mogen zijn.”

Ziek
Het gesprek kantelt daarmee vanzelf naar Harry’s ziekte. Douwien vertelt uitgebreid over zijn laatste jaar. Ze zegt dat Mus, vanaf het moment dat ze hem leerde kennen, al hypochondrische trekjes vertoonde. “Hij voelde altijd en overal pijntjes en dacht dan meteen aan kanker. Daar was hij vreselijk bang voor. O, nou begint die SHIT!, riep hij vaak, terwijl het om een verkoudheid of spierpijn ging. Doe even normaal man, zei ik dan, je hebt gewoon griep.” In het najaar van 2010 kreeg Harry pijn in zijn middenrif. Uiteindelijk bleken galstenen de oorzaak te zijn. Daarnaast kreeg Muskee in die tijd ook te kampen met suikerziekte. Zonder nog te weten wat hij verder precies mankeerde, braken de drukke maanden mei en juni 2011 aan. Harry werd zeventig, het C+B Museum werd geopend, en de Blizzards zouden twee keer optreden tijdens het festival Groeten Uit Grolloo. Bovendien trouwde Muskee met zijn Douwien.

Op 2 mei 2011 werd het huwelijk in beslotenheid voltrokken in het boerderijtje aan de Voorstreek, dat een maand later de deuren zou openen als C+B Museum. Voor Douwien hoefde het allemaal niet zo nodig. “Dat boterbriefje zei me helemaal niets. Ik vond het flauwekul om daar geld aan uit te geven. We wisten toch wel dat we van elkaar hielden. Maar Harry was vastbesloten: Laten we het nou maar doen. De plechtigheid was heel bijzonder en intiem, met een mooi feest daarna. Achteraf kan ik het wel verklaren. Ik denk dat Harry toen al vermoedde dat het mis was met hem. Hij wilde vanuit zijn gevoel voor verantwoordelijkheid gewoon alles goed voor me geregeld hebben. Ook al ging het trouwen op zich tegen zijn en mijn gevoel in.”

70 jaar
Ter gelegenheid van de zeventigste verjaardag van Muskee werd er op vrijdag 10 juni 2011 in Grolloo een feestje georganiseerd. Harry kreeg uit handen van Johan Derksen een gouden plaat overhandigd voor de LP Groeten Uit Grollo en vrienden en bekenden van Harry kwamen langs om hem te feliciteren. Velen viel het toen al op hoe slecht hij er uit zag. Een dag later vond het Groeten Uit Grolloo-festival plaats, waarop twee concerten van de Blizzards stonden gepland: het jaarlijkse fancluboptreden in de grote zaal van Hofsteenge in de middaguren en een groots optreden ’s avonds als afsluiter van het festival. Douwina maakte zich ongerust en was bang dat de twee concerten te veel voor Harry zouden zijn. Ze vertelt: “Ik heb nog geprobeerd hem ertoe te bewegen om die concerten af te zeggen. Maar daar was geen denken aan. Hij wilde absoluut spelen. Ik ben er nu van overtuigd dat hij wist dat die twee optredens in Grolloo zijn laatste zouden zijn. Dat heeft hij tegen mij nooit gezegd, maar ik weet zeker dat Harry dit zo voelde. Na dat fanclubconcert zijn we naar huis gegaan. Harry was doodmoe. Ik heb geprobeerd hem een beetje op te lappen. Enkele uren later is hij weer teruggegaan naar Grolloo voor het tweede concert. Jan Lagendijk heeft hem vervolgens weer naar huis gereden. Nogmaals, we wisten toen nog niet hoe ziek hij al was, maar Harry moet hebben beseft dat het niet meer ging. Hij was het type muzikant dat door zou gaan totdat hij er bij neer zou vallen. Dat is net niet gebeurd, maar het scheelde weinig. Want na Grolloo KON hij ook gewoon niet meer optreden. Het is ongelooflijk frappant dat het in Grolloo moest eindigen, maar daarmee was de cirkel wel helemaal rond. Stoppen in je eigen achtertuin, waar het een kleine vijftig jaar eerder allemaal begon. Misschien moest het ook wel zo zijn…”

In de weken na Groeten Uit Grolloo werd Harry opgenomen in het ziekenhuis. De galstenen werden verwijderd en alles leek goed te gaan. Omdat Harry het ziekenhuiseten afschuwelijk vond, nam Douwien vaak Chinees voor hem mee, dat hij met smaak op zijn kamer naar binnen werkte. Kort daarna werd hij uit het ziekenhuis ontslagen. Douwina meende toen al te merken dat hij langzaam weer verslechterde. “Hij kreeg minder trek in eten en ik vond dat z’n gezicht, z’n kaaklijn veranderde.”

Uiteindelijk werd Harry met uitdrogingsverschijnselen wederom opgenomen. Het was ondertussen wel duidelijk dat die galstenen niet de oorzaak van zijn verslechterde gezondheid waren. Er volgden allerlei onderzoeken en testen, maar begin augustus was er nog steeds geen diagnose gesteld.

Ernst
Douwina was drie augustus jarig en Harry wilde op haar verjaardag thuis zijn. “Ik had mijn sterke bedenkingen, maar Mus was onvermurwbaar. Hij wilde per se naar huis. Dus werd de hele boel ontkoppeld en ging Harry mee naar Rolde.”
Daar ging het echter niet goed. Harry voelde zich ’s nachts onwel, stapte zijn bed uit en zakte meteen in elkaar. Gelukkig krabbelde hij zelf weer overeind, maar voor Douwien was het duidelijk dat Harry  te ziek was om thuis te zijn. De volgende dag ging hij weer terug naar het ziekenhuis. Nieuwe onderzoeken volgden en uiteindelijk, rond half augustus, kwam het definitieve vonnis. Ook een second opinion in Groningen leverde dezelfde, onherroepelijke conclusie op: Harry had een kwaadaardige vorm van leverkanker, die vermoedelijk ook al verder was uitgezaaid. Toen Muskee doordrongen was van de ernst van de situatie kwamen, zoals Douwina het noemt, de ‘spinsels’. Harry was thuis niet meer te houden en wilde weg, naar Curaçao, hier naar toe, daar naar toe. Vluchten dus. “Maar dat kon niet, want Mus was echt aan bed gekluisterd.”

Vanaf dat moment verloor hij ook zijn interesse voor hetgeen hem altijd zo lief was geweest: literatuur, kunst, muziek. Muskee schoof alles direct aan de kant, want zijn passies hadden hun waarde verloren. Het enige dat nog telde was het selectieve groepje mensen dat hem thuis opzocht en waarvan Harry het prettig vond dat ze kwamen, zoals Erwin Java, Daniel Lohues, Harry Streuer en Huub van der Lubbe. Harry kreeg tijdens zijn laatste weken thuis de palliatieve zorg die hij nodig had. Alles werd in het werk gesteld om het voor hem zo dragelijk mogelijk te maken. Douwina kon dat onmogelijk allemaal alleen aan. Goede vrienden in hun directe omgeving stonden hen bij. Douwina noemt met name Albert Haar en Rudy Leukfeldt, die veel hebben geregeld rond Harry’s overlijden. Alles, iedere stap, werd met Harry besproken, zoals bijvoorbeeld het idee dat de fans na zijn dood afscheid van hem konden nemen in het C+B Museum. “Het Museum was z’n trotsie,” zegt Douwien. “Dat vond hij te gek. Hij ging er in de opbouwfase vaak doordeweeks heen om naar de vorderingen te kijken. Mus had zich voorgenomen om na de opening daar regelmatig lekker met de bezoekers te praten. Dat zag hij helemaal voor zich. Dat liep helaas allemaal anders, maar het was uiteraard DE plek voor de fans om na zijn overlijden samen te komen, en dan ook nog eens in Grolloo. Harry wist het en was er helemaal voor.”

Tijdens zijn ziekbedperiode had Muskee meer dan eens aan Douwien toevertrouwd wat er op zijn grafsteen moest staan: Muziek Is Het Laatste Geheim. Hij had tijdens zijn leven de diepe, maar ook mysterieuze betekenis van muziek dusdanig aan den lijve ondervonden, dat hij die stelling volledig kon onderschrijven. Pas in de laatste week van zijn leven werd dat veranderd. Douwina: “Hij wilde toen graag dat de titel erop kwam van één van de nummers van zijn laatste CD: More Than I Could Ask For. Dat vond hij persoonlijker en toepasselijker. Zo in de trant van: Ik heb veel meer gekregen in het leven dan wat ik eigenlijk had mogen verwachten: muziek, waardering, liefde…  Want die tekst gaat ook over mij. Hij vond dat ik hem meer had gegeven dan hij ooit had durven vragen.”

Muskee was niet religieus en had tijdens zijn laatste levensfase ook geen enkele behoefte aan het geloof. Douwina: “Nee, hij had de duidelijke overtuiging dat het allemaal klaar was. Harry wilde ook niet te lang met die ellende blijven liggen.”

Gelukkig duurde het ook niet lang meer voor ‘Mus’. In de ochtend van maandag 26 september gaf zijn lichaam het uit zichzelf op.

Curaçao
Douwina vocht en knokte daarna door om het leven weer op te pakken. Naast haar werk vlucht ze een aantal malen per jaar even weg naar het huis op Curaçao. “Vooral in de wintermaanden is dat heerlijk. Mus had de laatste jaren enorm de pest aan die donkere dagen en de kou. Dat begon al in de herfst, met guur weer en regen. Hij stond vaak voor het raam naar buiten te kijken. Het is zelfmoordweer, zei hij dan. Hij hunkerde enorm naar de warmte en de zon. Hij had elk jaar in januari nog enkele optredens in De Amer. Als die achter de rug waren, vlogen we direct naar Curaçao. Daar denk ik vaak aan als ik er ben. Dat Mus er zo van genoot.”

Als je echter een bekende muzikant als partner had, die bovendien wereldberoemd was in Drenthe, komt er nog een element bij. Want Douwina wordt vrijwel dagelijks nog met Harry geconfronteerd. Wat zijn muziek betreft, in het C+B Museum, op festivals, in boeken en tijdschriften. “Daar kun je niet omheen. Aan de ene kant doet het me goed dat hij niet wordt vergeten en dat de Blizzards nog steeds worden gewaardeerd. Maar tegelijkertijd zie ik z’n kop nog overal opduiken en dat ligt voor mij gevoelig. Zo van: Was hij er nog maar. Ik besef echter heel goed dat Mus als bluesmuzikant één van de groten was. Hij betekende veel voor de fans. Voor heel wat mensen leeft hij in gedachten verder. Hij had het allemaal prachtig gevonden als hij zou weten wat er nu gebeurt. De belangstelling voor het Museum, de festivals… Dat was precies wat hij wilde. Grolloo als bluesdorp, allemaal artiesten laten spelen, ook veel jongeren. En dan nu die  grote expositie in het Drents Museum en straks het Holland International Blues Festival… Mus zou apetrots zijn geweest. Daar had hij bij willen zijn en er willen spelen. En zijn publiek weer ontmoeten.”

Als het gesprek is afgelopen en de tape uitgezet, krijgt Douwina het even te kwaad. “Het is vaak nog zo’n dubbel gevoel allemaal.” Ze vertelt over het eerste Blues In Grolloo-festival uit 2013, toen er aan weerszijden van het hoofdpodium twee grote banners hingen met een levensgroot portret van Harry. “Ik kwam bij Hofsteenge onvoorbereid de hoek om en pats! Dat kwam even keihard binnen hoor. Op één van die foto’s droeg hij zo’n karakteristiek T-shirt, weet je wel. Daar heb ik speciale herinneringen aan. Ik kon het niet aanzien en ben weggegaan. Wat doe ik hier in godsnaam?, vroeg ik me wanhopig af. Ook dat hoort nog bij het verwerken hè? Als er een nieuwe tentoonstelling komt, met al die grote foto’s langs de kant van de Voorstreek richting het Museum, ga ik ‘s ochtends op de dag van de opening heel vroeg naar Grolloo om te kijken wat er langs de weg staat en hangt. Niemand kan me dan zien. Na verloop van tijd denk ik: OK, dat zijn ze. Ik weet het. Nu mag het. Dan kan ik het ‘s middags bij de opening veel beter hebben. Die grote foto’s van Harry zijn nog steeds zo confronterend, snap je?”

De foto’s bij dit interview zijn afkomstig uit/van: Eigen archief, archief C+B Museum, archief Johan Gaasbeek, Jaap Reedijk, Rudi Leukfeldt en Yolanda Visser.