Woensdag opent Jan Akkerman in het C+B Museum de tentoonstelling Eelco Gelling – Geweldenaar op de Gitaar. Deze nieuwe expositie is helemaal gewijd aan de meestergitarist, die van 1965 tot 1976 deel uitmaakte van Cuby & the Blizzards en door velen in die jaren werd gezien als de beste gitarist van Nederland.
In de aanloop naar de opening van zijn eigen tentoonstelling zocht de webredactie hem op in Rotterdam. Hieronder een korte impressie van dat bezoek.

Maart 2015 – Voor de tweede maal in anderhalf jaar brengen we een bezoek aan Eelco, thuis in Rotterdam. In december 2013 was dat voor een uitgebreid interview, dat inmiddels op deze website is gepubliceerd. Nu komen we bij Eelco informeren naar zijn huidige reilen en zeilen, vooral met het oog op zijn tentoonstelling die binnenkort over hem in het C+B Museum wordt geopend.

Eelco heeft het momenteel, voor zijn doen tenminste, aardig druk. Een week vóór ons bezoek was hij nog speciale gast bij bluesgitarist Joe Bonamassa, die voor een serie optredens het Amsterdamse Carré aandeed. Omdat Eelco wist dat Bonamassa ook in het bezit is van een Gibson Les Paul Sunburst, had hij zijn eigen exemplaar meegenomen.
Terwijl Eelco vergenoegd vanuit de coulissen toekeek, deed Joe er een deel van zijn soundcheck op. Later, tijdens het concert, speelde Bonamassa het nummer So, What Do I Do op Eelco’s gitaar. “Te gek, ik heb zelden zo’n relaxte, vriendelijke ontmoeting gehad,” kijkt hij er met genoegen op terug. “Net of wel elkaar al jaren kenden.”

Nieuwe groep?
Maar er zijn verdere ontwikkelingen rond Eelco. De concerten die hij met Jan Akkerman doet, smaken duidelijk naar méér. En dus zijn er wat voorzichtige aanzetjes voor een eventuele nieuwe groep rond Gelling. “Ik kan er nog niet veel over zeggen. Het is allemaal heel prematuur. We zijn wat aan het snuffelen, aan het oefenen met elkaar.”

Over zijn ervaringen met Jan Akkerman zegt hij: “Die optredens waren zenuwslopend. Ik stierf duizend doden. Maar ik ben blij dat ze me hebben gepusht om het te doen. Onwijs lief. Als Jan er niet bij was geweest, had ik het nooit gedaan. Want hij zendt constant goede signalen uit naar mij toe. Hij is één van de weinigen… Er zit bij Jan geen fout ding achter wat dan ook.” 

Vanaf het moment dat we bij Eelco zijn binnengestapt, speelt hij constant op zijn gitaar. Dat komt vooral omdat Eelco verwoede pogingen doet om, zoals hij het noemt, “weer op niveau te komen.” Hij zegt hierover: “Dat kan ik alleen bereiken door gewoon te doen wat ik nu zit te doen: lekker pingelen, techniek oefenen, routine opdoen.”
Eelco vertelt dat hij die ochtend al vroeg op was. Nadat hij een ontbijtje voor zijn vriendin Sandrine had gemaakt, wilde hij eigenlijk weer terug naar bed. Maar een bepaald gevoel zette hem ertoe aan om zijn gitaar te pakken. Toen wij kwamen, was hij al uren aan het spelen, als het ware in trance. “Zoals vanmorgen, dan gaat het lekker, dan kom ik op stoom, dan gaat alles vanzelf. En dat is een goed teken.” 

We vragen hem of er uit al die improvisaties wel eens bruikbare akkoorden voor nieuwe nummers voortkomen. “Zo ontstaan er soms wel nieuwe ideëen,” geeft Eelco toe. “Als ik het onthoud, is het goed. Dat is mijn filter. De rest is alleen om te oefenen en daar doe ik verder niks mee.”