Vanwege het feit dat oktober ‘maand van de geschiedenis’ is, organiseerde het C+B Museum zaterdagmiddag een lezing, die werd verzorgd door Wim Verbei (foto onder), blueskenner bij uitstek. Verbei is al decennia actief in de bluesmuziek. Zo was hij jarenlang redacteur van Muziekkrant Oor en schreef voor bladen als Hitweek en Block Magazine.

Albert Haar, conservator van het C+B Museum, fungeerde als gesprekspartner. Anderhalf uur namen zij het aanwezige publiek (ruim 25 personen; de zolderverdieping van het C+B Museum was daarmee propvol) mee in een uiteenzetting over de blues als vorm van opstand er verzet.

Verbei betoogde onder meer dat de bluesmuziek oorspronkelijk voor het grootste deel dansmuziek was. “De songs gingen voornamelijk over de liefde en alle onderwerpen die daarbij werden gehaald, waren alleen maar hulpmiddelen om die liefde te bezingen,” zei hij onder meer. De nummers over sociaal/politieke onderwerpen bedroegen slechts een fractie van het grote geheel. Pas in de jaren na de oorlog kwam hier wat meer verandering in, onder meer door de invloed van de protestsongs in de folkmuziek.

Een dozijn muzikale voorbeelden illustreerde deze stelling. Zo werd er onder meer muziek gedraaid van Taj Mahal, Josh White, Leadbelly, Big Bill Broonzy, Bukka White, Skip James en Otis Spann.

Aan het eind van lezing ontspon zich nog een aardige discussie tussen Wim Verbei en het publiek. Verbeid had eerder gezegd dat hij in eerste instantie de muziek van Cuby & the Blizzards niet zo goed en weinig origineel vond. Dit leverde uiteraard de nodige reacties uit de ‘zaal’ op, waarin veel Cuby-liefhebbers zaten. “Ik geef mijn eerlijke mening maar hoor,” sprak Wim Verbei.
Uiteindelijk werd het ‘debatje’ afgesloten met de algemene conclusie dat omtrent de smaak voor muziek en de interpretatie daarvan niet valt te twisten, maar dat Harry Muskee zijn gevoel in de bluesmuziek uitstekend heeft neergelegd en dat Eelco Gelling een geweldige gitarist is/was. De meeste aanwezigen konden zich hierin prima vinden!