Zo’n vijftig dierbaren en vrienden van Harry Muskee hebben afgelopen dinsdagmiddag op indrukwekkende wijze stilgestaan bij het feit dat het dit jaar vijftig jaar geleden is dat bij de frontman van C+B de inspiratie ontstond om samen met Eelco Gelling en Herman Brood één van de meest bekende Blizzards-nummers te schrijven: Window Of My Eyes. Bewust werd voor 26 september gekozen, omdat het deze dag (alweer) zes jaar geleden was dat Muskee overleed.
Op initiatief van de Drentse singer/songwriter en vriend Egbert Meyers organiseerde de Stichting Blues in Grolloo deze activiteit. De herdenking vond plaats bij de gedenksteen Window of my Eyes in bos van het Grolloo, ten noorden van het Grolloërveen. Dit monumentje was op 10 juni 2006 in het bijzijn van Harry Muskee onthuld toen hij 65 jaar werd, dus een betere plaats om hier samen te komen was niet denkbaar. Ongeveer op deze plek schreef Muskee dit prijsnummer, een
top-10 hit in 1968, die was gewijd aan de breuk met zijn vriendin Miep Huisman.
Nadat de middag met hoorngeschal bij het borstbeeld in Grolloo was geopend, toog een deel van de genodigden per huifkar (beschikbaar gesteld door Roel Poppe Lubbers van de Boerhaarshoeve) naar het Grolloërveen. De andere aanwezigen volgden per auto.
Op deze fraaie herfstmiddag vertolkten dichters en schrijvers als Jan Veenstra, Marga Kool, Suze Sanders, Egbert Hovenkamp en Egbert Meyers hun gevoelens en herinneringen omtrent Muskee en zijn Windows, één van de mooiste nummers uit de Nederlandse bluesgeschiedenis.
Egbert Meyers zei: “Dit lied over het verlies van zijn liefde is een ego-document, geschiedschrijving en blues ineen. Pijn is hoorbaar in zijn zang, die dan berustend, dan weer geëmotioneerd vertelt van zijn verdriet en het is voelbaar in de lange aanklagende tonen van de Gibson Les Paul. Zelfs 50 jaar later voelbaar, voor wie door het venster van zijn ogen kijkt. Dit is wat de blues met je doet. En wat je doet met de blues”.
En hij eindigde zijn verhaal met: “26 september 2017. Vijftig jaren zijn opgelost in traag vervagende beelden en herinneringen zijn niets meer dan een sliert ochtendnevel in een herfstachtige zonsopkomst boven het Grollooërveen. A Distant Smile. Dat wat ooit was, zal nooit terugkomen. Laten we daarom voor Muskee en voor onszelf, door ons eigen Window naar voren kijken, want er zijn nog so many roads to travel, so many ways to go…”
Oud-manager Jan Venhuizen putte uit zijn vele herinneringen en Heeren Oud-Zuid brachten (uiteraard) Window Of My Eyes, maar ook die andere prachtige bluesklassieker, Somebody Will Know Someday, ten gehore.
Het programma was een bonte mix van kwinkslagen, liefdesleed, compassie en ontroering, passend bij Harry Muskee. Mooi en waardig, dus…
N.B. De foto’s bij dit artikel werden gemaakt door Henry Knegt, waarvoor hartelijk dank!
