Van Morrison

De afgebeelde lp "Please, no moke !"is een heruitgave van de gelijknamige lp, live opgenomen in maart 1967 met Van Morrison in Deventer

Side A	Side B
One more time	Just for fun
If you and i could be as two	Appleknockers Flophouse
Gloria	Traveling with the blues
Hey girl	Hobo Blues
My lonely sad eyes	Window of My Eyes (symfonische versie)
Mistic Eyes	Your body, not your soul (it.versie) Gli-Uragani

Them naar Nederland halen ! Koos Zwart en Pim Oets hebben er begin 1967 een reis naar Engeland voor over. Via Van’ s moeder, bezield voorzitter van de fanclub van haar zoon komen ze aan de weet waar ze Van kunnen vinden. Van komt inderdaad naar Nederland maar met de toernee loopt het een beetje mis. Morrison komt zonder Them. Cuby & the Blizzards studeren in Grollo snel het volledige Them-repertoire in. Zwart en Oets plannen maar liefst acht optredens in twee dagen. Het gevolg is dat Morrison overal te laat of helemaal niét verschijnt.Aan het einde van de ‘ toernee’ wordt hij met een bedragje naar huis gestuurd dat herinneringen moet hebben opgeroepen aan de tijd dat hij in Duitsland slavenarbeid verrichtte.
Anton Witkamp, toen werkzaam bij Phonogram, herinnert zich dat Van Morrison zijn zo slecht verlopen eerste Nederlandse optredens deed. “We zijn toen naar Engeland gegaan om Van Morrison te zoeken. We wisten natuurlijk waar hij zat, want we hadden van te voren een afspraak gemaakt, maar we deden alsof we hem zochten omdat ze dat een mooi verhaal voor Hitweek vonden. Het was de bedoeling dat Van een toernee zou doen en voor Phonogram een plaat zou maken. Harry Muskee wilde altijd nog eens iets met hem doen. Maar later bleek dat niet meer te kunnen omdat Morrison zich al aan Berns en diens Bang label verbonden had. Nou ja, en die toernee….. Koos Zwart en Pim Oets hadden een organisatiemaatschappijtje, de N.V. Oplichters, opgericht, en dat waren natuurlijk amateurs. Later heeft Pim Oets nog eens tegen me gezegd dat hij naderhand toch wel waardering heeft gekregen voor Paul Acket, waar hij daarvóór zo tegen was. Uiteindelijk is Van Morrison na een toernee van enkele geslaagde en enkele mislukte en gecancelde optedens met, als ik me goed herinner, 60 pond weer vertrokken. Ongeveer driehonder gulden dus. Het waren natuurlijk amateurs die het organiseerden, en daarnaast waren er ook zaalhouders die maar de helft wilden betalen omdat de echte Them-band er niet bij was, en ik meen ook dat Ralph Inbar bij tv-opnames voor de VARA maar de helft wilde betalen. Het optreden wat me nog steeds bij is gebleven vond plaats in Amsterdam, waar Van aankwam toen het optreden eigenlijk al afgelopen had moeten zijn. Toen hij drie nummers gezongen had draaide de conciërge het licht uit. Maar Van was erg onder de indruk. Iedereen had die drie nummers mee zitten brullen.”
Harry Muskee, die Morrison met zijn Blizzards begeleidde, vertelt: “Ik kreeg de indruk dat iedereen hem manipuleerde. Hij vertrouwde ook niemand. Ik vond ook dat hij er een beetje raar uitzag. Hij stond in een mooi pak op dat podium, maar hij gedroeg zich in dat pak als een kat in een vreemd pakhuis. Ik heb vaak met ‘m gesproken en kreeg dan steeds het idee dat hij er niet zo bij betrokken was. Ik ben hier in Grollo ook nog met ‘m naar het café geweest, hebben we nog gebiljart. Hij dronk wel veel. Ik vond hem een beetje op Tim Hardin lijken. Ging helemaal z’n eigen gang. Ook toen we tijdens die toernee in hetzelfde hotel zaten. Ik bedoel: je bent wel eens nors tegen mensen die je niet kent. Hij was zo tegen iedereen. Je leerde hem nooit kennen.”
Eelco Gelling: “ Wij ontmoetten hem voor ‘t eerst in Hilversum. We zaten allebei op zijn hotelkamer, met een akoestische gitaar, om de nummers door te nemen. We zitten zo te pingelen en ineens begint-ie daar te zingen: Hey girl. Nu ik eraan terugdenk krijg ik er nog kippevel van.”
Herman Brood : “Hij had speciaal voor de gelegenheid een pak gekocht; een gestreept zuurstokpak. Een vreselijk pak”
Eelco Gelling: “Zelf vond hij ‘t fantastisch, dat pak. Tijdens dat optreden in het Amsterdamse Spinoza Lyceum zat er iemand aan en toen werd hij echt furieus. Hij sloeg die vent voor z’n bek, niet te geloven.”
Hans Waterman: “Die toer was wel rampzalig georganiseerd. Dat was een stelletje klunzen toen, die Pim Oets en Koos Zwart.”
De toernee duurt drie dagen en daarbinnen zijn een tv-opname en maar liefst acht optredens door het hele land gepland. Daarbij heeft men nog ‘vergeten’ om de al eerder geplande optredens van C+B af te zeggen. Na de repetities op een vrijdagmiddag in Apeldoorn vertrekken Van & The Blizzards die avond naar het eerste optreden in de Buitensociëteit in Deventer, waar de verwarring meteen toeslaat omdat er elders in de stad een andere bomvolle zaal zit te wachten op een C+B optreden. Meer dan drie optredens per dag op zaterdag en zondag maken de chaos compleet. Het gezelschap arriveert overal te laat en in Amsterdam mag Morrison, staande op een wankel tafeltje, nog net drie nummers zingen.
Herman Brood: “ Het werd op zo’n vreselijke banale wijze uitgebuit. Als-ie daar maar stond, weet je wel. Waanzinnige omstandigheden. Er stonden meer mensen op het podium dan daarvoor. Daar stond-ie dan tussen in z’n zuurstokpak. Maar die stem, daar ging echt iedereen plat voor.”
Eelco Gelling: ”Toen Morrison in Amerika zat, schreef z’n manager mij zo’n dikke brief, of ik ook wilde komen. Een fantastische aanbieding om in z’n begeleidingsband te spelen. Op dat moment vond ik m’n eigen band zeker zo belangrijk en ‘t ging heel goed met de Blizzards, dus ja, dan ga je niet zo gauw weg. “

……… Met een gang van zeventig stoof ik de bebouwde kom binnen, mijn route voerde me langs de Eurobeurs, achter het gebouw. Bij het kanaal moest ik plotseling scherp remmen voor een abrupt overstekende hond, de koppeling trok ik iets te laat los en de motor viel stil. De hond verdween jankend tussen de huizen. In de ontstane stilte trok een vreemd geluid mijn aandacht. Ik had het vaker gehoord, maar wat was het? Een donker gerommel met nu en dan een scherper geluid, het leek wel een gitaar of zo. Een flits van herkenning schoot door me heen, dit was hetzelfde geluid wat ik in de afgelopen vakantie op de camping hoorde als de band al aan het repeteren was en ik nog in mijn tent zat. Uit het gebouw klonk dan een geluid hetzelfde als dit. Alleen de lage tonen en de drums. Er repeteerde een band in de Eurobeurs. Omzichtig sloop ik naar binnen. Een verlaten lege zaal, op het ver verwijderde podium was een groep hoorbaar aan het repeteren. Van deze afstand kon ik niet zien wie het waren. Langs een muur kroop ik zo onopvallend mogelijk dichterbij. Nu kon ik ze onderscheiden, het waren Cuby en de Blizzards, dat wil zeggen alleen de Blizzards. Want in plaats van Cuby stond er een gedrongen jongen met rood krulhaar mee te zingen. Was het soms Leen Ripke van de Blues Dimension ? Wat speelden ze eigenlijk ? Het waren nummers van Them en wat had die zanger een vreemd schor keelgeluid, het leek wel wat op Van Morrison. Op dat moment drong de waarheid tot me door: het was Van Morrison! Veel tijd om me te verbazen kreeg ik niet meer. Een opvallend type met lang sluik haar en een grote zwarte hoed had me kennelijk ontdekt en kwam haastig op me toelopen, met in zijn kielzog een studentachtige jongen. Kort maar krachtig werd me uitgelegd dat ik over een paar dagen tegen betaling van een nog vast te stellen aantal guldens de hele zaak legaal en van dichtbij kon aanhoren. (Achteraf bleken deze twee lieden Koos Zwart en Pim Oets te heten. Zij waren de organisatoren van de Van Morrison & Blizzards toernee. Het oorspronkelijke Them liet het afweten en inderhaast waren Cuby en de Blizzards gecharterd. Na afloop van de toernee werden de twee organisatoren als de N.V. Oplichters in de annalen bijgeschreven. Toen Van Morrison vorig jaar een concert gaf en men hem vroeg hoe de Blizzards toer hem bevallen was, antwoordde-ie: “Are those guys who organized it still in jail?” ) Ik droop af naar buiten, liep naar de achterkant van het gebouw, klom op de brandtrap en kon zo het gebeuren door een dunne houten deur aanhoren. Tegen een uur of zes kreeg ik kramp in mijn benen van het zitten en verdween naar huis. De muziek was zo nu en dan prachtig geweest.

THEM IN HOLLAND

Bron : Hitweek 9 maart 1967
Door een druilerige Londense binnenstad lopen we ( Anton Witkamp en Harry ‘Cuby’ Muskee ) naar de Marqueeclub waar in een hoekje onopvallend, met de kraag omhoog Van Morrison op ons staat te wachten. Alsof hij nooit is zoek geweest. Blij schudden we hem de hand en een fotograaf maakt snel een plaatje van de trotse Cuby en nog ‘n figuur die als ‘n soort veroveraars met de buit ‘ Van Morrison’ in het midden poseren. Als de foto’s klaar zijn wordt er besloten om een pub te bezoeken waar van die grote lauwe bieren worden geschonken. Van is samen met zijn nieuwe manager Jerry Flanagan uit Belfast komen vliegen voor deze ontmoeting. Hij kijkt met enige verbazing naar de elpee die alleen in Nederland is uitgekomen. Triest zegt hij dat hier voor hem geen cent aan te verdienen valt. Hij heeft ‘n nogal onverkwikkelijke ruzie met zijn vorige manager Phil Solomons. Door die ruzie is het onmogelijk te werken met een groep onder de naam THEM. Toen ze laatst met de groep in Amerika waren kregen ze diverse aanbiedingen van platenmaatschappijen. Ze vonden ‘t echter leuker om in Engeland te blijven, maar toen ze terugkwamen merkten ze dat optreden onmogelijk was door de boze Solomons die dat wettelijk kon voorkomen ( Van heeft een nogal grote schuld aan Solomons, maar Solomons heeft nog nooit ‘n cent royalties betaald na de eerste twee singles ). Van vertelde dat hij erg veel brieven uit Nederland kreeg en dat hij erg graag ons land wilde bezoeken. Op dit moment staat hij nergens onder contract. Hij denkt er echter over om naar de USA te gaan en een contract voor Bang Records daar te tekenen. Maar voordat hij naar de USA vertrekt komt hij nog even hierlangs. Aanstaande vrijdag komt hij op Schiphol aan met zijn oude groep ( voor de laatste keer samen ) om op te treden. Een unieke kans voor de Hitweek-lezers om hem te bekijken en te horen. Het is de bedoeling (als alles loopt ) dat hij op de TV (Fanclub ) komt en zelfs op de radio (10 RRrrr) maar ook ‘live’ dus.
Pim wordt door Pim Oets en Koos Zwart naar Nederland gehaald. Vrijdagmiddag om half één, dat is het heuglijke ogenblik dat Van Morrison & zijn vier kornuiten voor het eerst voet op Neerlands bodem zetten. ‘s Avonds één optreden, en wel in Deventer in de Buitensociëteit (in het voorprogramma de Hunters en Les Baroques ).
Zaterdag wordt besteed aan tv -opnamen voor Fanclub waarna s’ avonds twee optredens volgen: één om 8 uur in Bergen (beatclub Palermo ), en één in Amsterdam in de Hubbub-Club.
Zondag is de laatste dag in Nederland én de laatste dag van het bestaan van de beatgroep Them. Want maandag stapt Van in het vliegtuig naar New York om daar als zanger in Charles Aznavour-stijl een carrière te beginnen. Zondagmiddag begint met ‘n optreden in Almelo (Zaal de Kei ), daarna een concert in Apeldoorn (Eurobeurs ), voorprogramma Golden Earrings). Om half zes is de groep in Arnhem (Mod-A-Go-Go ) en om 7 uur in Nijmegen (Casino 67 ). En daarna volgt het allerlaatste Them-optreden in beatclub Smurf te Bussum.Helaas konden er geen optredens in Den Haag of Rotterdam georganiseerd worden door de moordende concurrentie van de heren Dave Dee, Dozy enzovoort. Maar de echte Them-fans zullen via trein, tram, bus, fiets, kruiwagen en vliegtuig hun weg naar de concerten wel weten te vinden.

Bron: Hitweek 16 maart 1967
Als wij verkeren in de omgeving van managers, beatorganisatoren en dergelijke voelen wij ons vaak wat onbehaaglijk en soms lopen de rillingen ons over de rug. Wat er in die kringen gekonkeld en gezwendeld wordt over de ruggen van de arme twieners heen, dat houdt je gewoon niet voor mogelijk. We houden ons dan ook altijd op gepaste afstand van dergelijk gedoe. Dat dit krantje er dan ook nu op aangekeken wordt dat er bij de toer van het HW-idool bij uitstek, Van Morrison, de raarste dingen gebeurd zijn, stemt ons niet boos, maar wel verschrikkelijk verdrietig. Het hele weekeinde stond de telefoon bij ons roodgloeiend en zonder uitzondering waren dan aan de andere zijde van de lijn de wildste verwensingen te horen van witheetwoedende mensen. Terecht misschien. Deze mensen waren belazerd en dachten dat dit het werk van dit krantje was. Dat Hitweek met de organisatie van dit gebeuren geen ene moer te maken had viel eigenlijk niemand aan het verstand te praten.Want wat stond er in HW ? HW haalt Van Morrison,of iets dergelijks. Natuurlijk vonden wij het een geweldig idee dat Van hier eindelijk in levende lijve te zien zou zijn. Natuurlijk was HW zeer geïnteresseerd in een ontmoeting met de legendariese zanger. Nu wilde het toeval dat twee jongens die ook in Hitweek schrijven er via enthousiaste Them-fans er als eersten in geslaagd waren met Van in contact te komen. Die jongens zagen er wel wat in een toer te organiseren. Vrijwel het hele hitteam is toen al begonnen deze jongens ( Pim en Koos ) te vertellen dat ze dergelijke zaken beter konden overlaten aan deskundigen. Maar goed, Them zou komen en natuurlijk kreeg deze komst in de krant de nodige voorpubliciteit ( zodat we bij alle belangrijke evenementen gewoon zijn, sla er de HW’s maar op na ). Er werd duidelijk bijverteld wie de groep zou halen en wie dus verantwoordelijk was. De figuur van Van M. leek echter al niet meer te scheiden van HW. Koos + Pim waren amateurs en wilden financieel het onderste uit de kan. Ze organiseerden een zeer overladen programma in ver uiteenliggende clubs. Hoe hebben ze het kunnen doen. Zoals te voorzien, liep er het nodige in de soep. Van ’s manager berichtte 1 dag voor de overkomst dat er geen Britse groep mee kwam en later bleek een gram.plaat niet te realiseren. Grote strop. Snel werd de voortreffelijke C+B gecharterd. Er wérd opgetreden, vrijwel overal te laat. GRRR! (Dat is overigens bij beatevenementen eerder regel dan uitzondering ). Zaaleigenaren woest, onredelijk, of zielig. Er werd geknokt, gescholden. Teleurgestelde Them-fans die lange reizen hadden gemaakt moesten naar huis zonder ook maar een maat Van gehoord te hebben. Te gek !
Schandalig, Zwendel. En dit alles had voorkomen kunnen worden als een bekwame impresario in grote steden drie grote konserten had georganiseerd. Drie afgeladen zalen vol opgetogen Them-fans. En nu? Allemaal ellende en verdriet. Pim en Koos de Poplichters van de week op de zwarte lijst. Hitweek? Shitweek !.
Voer voor de konkurrenties ( zij hadden er tenminste lol aan ). Maar kom, laten we niet overdrijven. Er was veel mis natuurlijk, maar toch is er in vijf plaatsen veertig minuten muziek gemaakt. Muziek van de onvergetelijke Van en de sublieme Blizzards. Muziek die de aanwezigen door merg en been is gegaan. De organisatoren hebben gekrukt, gefaald en onzin uitgehaald. Maar niet alleen zij. Als verzachtende omstandigheid moet ook worden aangevoerd, dat de organisatoren alles in een ongezond noodtempo moesten regelen. Van zit nu alweer in de VS, als het even anders was gelopen was er helemaal geen Van geweest.