De fans  door Irene Bruyninckx

Hij had lange haren en droeg de dikke bontjas van zijn moeder. waardoor het bier dat hij dronk er meteen weer uitgezweet werd. Maar wat gaf het! Cuby en zijn Blizzards speelden en daar ging het uiteindelijk om. Harry zong over een verloren liefde en de jongen met de bontjas herkende zich daar in! 'God, wat is die band toch goed' kon hij nog net uitbrengen voor hij dronken omviel. Een meisje met lange zwarte haren keek smachtend naar Eelco en haar vriendin lonkte naar Herman. Ze stonden vooraan zodat ze goed te zien waren. Een jongen die bij de Harmonie was raakte diep onder de indruk van het spel van Hans. En Helmig kreeg een geweldig applaus voor zijn solo. Vooral twee meiden vooraan klapten om het hardst. En zo hoorde het ook: Immers, deze band ging zelfs als beste Soul Band de historie in!!! In Nederland althans!

Cuby en de Blizzards verlieten elkaar en de jaren gingen voorbij. Voor de band evenals voor de fans. Soms was het leven leuk. Soms wat minder. Eigenlijk ging het allemaal een beetje op en neer! Huisje boompje beestje en carrière maken nam velen in beslag tot bleek dat dit alleen ook niet zaligmakend was. Er miste iets... Een beetje opwinding.... Werden ze soms oud?

En toen ... op een dag ... was het er weer allemaal! Cuby en zijn Blizzards namen hun plaats in alsof ze nooit weggeweest waren. De fans moesten eraan wennen dat hun idolen toch wel wat verouderd waren en vermoedelijk dachten de bandleden hetzelfde van hun fans! De jongeman die zo meegevoeld had met de tekst van Harry is immers niet alleen de bontjas van zijn moeder kwijt, maar ook zijn haar! Wel is hij een geslaagd zakenman geworden! Maar eigenlijk draait het om andere dingen in zijn leven en zijn hart voelt nog steeds mee met de teksten van C+B. Hij is net als destijds een geliefde kwijt en dat doet even zeer als toen. Het meisje met de lange zwarte haren, die nu wat korter zijn, is allang geen meisje meer. En in plaats van naar Eelco te kijken doet ze het nu naar Erwin. Die is immers ook lang niet gek! Vooral nu hij zo'n bijzondere act heeft. Het licht in de zaal is niet zo fel en verdoezelt de leeftijd van diverse gewezen jongens en meisjes. Sommige volgen de bandleden nog steeds met stralende ogen.

Worden ze wel gezien?

Er zijn overigens niet alleen oudgedienden aanwezig. Nee, ook jonge mensen die helemaal stuk zijn van de drumsolo van Hans. "Mijn god, die man kan wat", zeggen ze tegen elkaar. Vooral als Herman, nog steeds in het zwart, zich met zijn karakteristieke geluid hier bij voegt! Zo willen zij ook ooit spelen! Het meisje met de, nu niet meer zo, blonde haren is er ook weer. In een lange paarse jurk die herinnert aan de tijd van toen! Een fototoestel op Helmig gericht. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd. Vooral niet als 'Too blind to see' ingezet wordt. De bandleden vermengen niet alleen de muzikale klanken tot één geheel maar ook roepen ze een halt toe aan de tijd. Verleden en heden bestaan niet meer. Er is alleen nog maar het Nu in één grote mix van geluiden en gevoelens waarin ieder ondergedompeld wordt. Muziek beleef je immers het best met je hart en niet met je verstand. Dan rafel je alles maar uit elkaar. De reis uren, de verzette afspraken, het gebrek aan nachtrust. Het is het waard. De fans barsten van trots bijna uit elkaar. Dat hebben 'de jongens' toch maar weer even geflikt! Volgende keer zullen ze er zeker weer bij zijn.

Irene Bruyninckx is bezig met het boek 'Mistery' waarin bovenstaand onderwerp een belangrijk onderdeel is.

Voor meer info http://www.schrijfling.nl